Me ko fié

24 juli 22:15

Net zoals er een einde kwam aan mijn stage, komt dat ook aan mijn blog.
Het lesgeven bij Nkabom ( zo heette uiteindelijk de organisatie) in het dorpje genaamd Durampong was echt indrukwekkend. De meeste kinderen hadden nog nooit van het woord theater of drama gehoord. Helaas duurde dit allemaal niet voor lang en tot mijn grote spijt heb ik de laatste twee dagen moeten afzeggen. Ik lag namelijk ziek in bed. Niet een verkoudje waarvan je denkt: ‘ach dat is zo over’. De mensen om mij heen dachten dat de malaria-mug mij te pakken had. Ik lag te rillen van de kou, hoofdpijn en ontzettend misselijk. Ik vond het overdreven om naar het ziekenhuis te gaan, maar naar het dorpje ging ook niet. Dus met mijn maximale dosis ibuprofen op belandde ik in mijn bed.
Nu is het drie dagen later en het gaat weer goed met mij!
Mijn stage in Ghana is voorbij en dat is raar.
Ik heb genoten, gedanst, theater gezien, toneel gespeeld, geskyped, gehuild, gelachen, gegeten, geschreven, gelezen, gezweet, geïrriteerd, gediscussieerd en geleerd. En deze woorden doen nog te min aan afgelopen periode. Het is een periode geweest waarvan ik heel veel had verwacht, waar ik veel in heb ontdekt (vooral veel heb nagedacht) en waarvan ik veel weer meeneem omdat het een deel van mij is geworden.

Morgen begint mijn vakantie. Officieel.
Ik reis morgen naar Accra om mijn vriend en vriendin op te halen van het vliegveld.
En over twee weken ga ik naar huis. Terug in mijn kamer, mijn vriendengroep, mijn baan(tjes), mijn AGENDA, mijn planningen en dubbele afspraken, en mijn start als afstuderend docent Theater.
Het voelt vreemd en goed. Het idee dat ik iedereen hier verlaat maakt mij verdrietig, maar ik weet ook dat ik ze weer snel zie.
Het is raar.
Me kobra zou ik zeggen tegen iedereen hier. (Ik ga – en kom terug)

Maar eerst.

Me ko fié