Nana Efua

28 mei
Ik zit op een rode bank in kamer 309. De vrouw naast mij zit aan haar bureau en is aan de telefoon. Ze spreek Twi en Engels door elkaar, veel Ghanezen doen dat.
Ze noemen mij hier in het National Theatre Nana Efua, Carmen is moeilijk uit te spreken zeggen ze. ‘Kamenn, no, Garden, No Caamen’. Dus ik word genoemd bij mijn Ghanese namen, maar zij spreken het uit als één: ‘Nanaaefwua’.
Frances van de PR heeft mij vandaag rondgeleid. Ik ben werkelijk in elke kamer van dit theater geweest. Ik heb iedereen die hier werkt de hand geschud. Van de directeur van het gehele theater tot the chief driver, de huisartiesten, de accountant, de schoonmakers, de decorbouwers, zo kan ik nog heeel lang doorgaan.
De verschillen met Nederland zijn enorm. Men werkt hier elke dag. Hoe laat je begint of vertrekt of wanneer je wel een keer vrij bent, bepaal je zelf. Volgens mij worden er niet echt afspraken gemaakt.
Een man in een groen shirt komt binnen en vertelt een verhaal. De rest luistert aandachtig, ik versta het niet. De emotie die eraan hangt is moeilijk van de gezichten af te lezen bij de verteller en de luisteraars. Ze lachen niet in ieder geval.
Toen er niets meer gebeurde in 309 vertelde ik dat ik de buurt ging verkennen. Ik mocht niet alleen van mijn supervisor, dus Joseph liep mee. We zijn naar de markt geweest en voor redelijke ‘bruny-prices’ (zodra ze een blanke zien verdubbelen ze hun prijs) heb ik wat fruit gekocht. We hebben gepraat over Ghana, Nederland, armoede en theater.
Ik weet niet wat morgen mij gaat brengen. We’ll see.